Do klinicznych cech świadczących o wrodzonym zakażeniu wirusem cytomegalii (CMV), które można stwierdzić bezpośrednio po porodzie, należą:

• – żółtaczka,
• – wybroczyny skórne,
• – powiększenie wątroby i śledziony,
• – małogłowie
• – masa ciała zbyt mała w stosunku do wieku ciążowego.

U 13% dzieci z wrodzonym zakażeniem CMV objawy stwierdza się już bezpośrednio po porodzie. U pozostałych 87% dzieci nie wystąpią żadne symptomy choroby lub rozwiną się objawy subkliniczne. W rzeczywistości wiele przypadków zakażenia pozostanie nierozpoznanych z powodu nieprzeprowadzenia ciążowych lub noworodkowych programów badań przesiewowych. Jednak u 6–23% bezobjawowych noworodków dojdzie do różnego stopnia ubytków słuchu.
Rutynowe prenatalne badania przesiewowe w kierunku CMV nie są zalecane poza programami badawczymi, ponieważ nie spełniają wielu kryteriów skutecznego skriningu, a obecnie nie dysponujemy efektywną metodą leczenia cytomegalii. W związku z tym testy serologiczne w kierunku infekcji CMV są oferowane tylko tym kobietom, u których podczas ciąży rozwinęły się objawy grypopodobne lub objawy mononukleozy (w przypadku ujemnego wyniku testu w kierunku wirusa Epsteina i Barr), lub zapalenie wątroby (w przypadku ujemnych wyników badań w kierunku zapalenia wątroby typu A, B lub C). Dodatkowo w rutynowym badaniu ultrasonograficznym (USG) wykryto nieprawidłowości u płodu wskazujące na możliwe zakażenie CMV, takie jak poszerzenie komór bocznych mózgu, małogłowie, zwapnienia w tkance mózgowej, zrosty wewnątrzkomorowe, krwawienie wewnątrzczaszkowe, torbiele okołokomorowe, hipoplazja móżdżku, nieprawidłowości struktury kory mózgowej, jelito hiperechogeniczne, cechy dziecka za małego w stosunku do wieku ciążowego, wysięk osierdziowy, wodobrzusze i obrzęk uogólniony.

Rozpoznanie wtórnego zakażenia CMV może być trudne. Zwiększenie stężenia IgG nie stanowi potwierdzenia infekcji wtórnej, ponieważ może być spowodowane nieswoistą poliklonalną stymulacją układu odpornościowego. W praktyce zatem jedyną metodą potwierdzania wtórnej infekcji CMV (reinfekcji lub reaktywacji) są badania inwazyjne.

Rozpoznanie pierwotnego zakażenia CMV u kobiet w ciąży można ustalić w 2 przypadkach:

1) pojawienia się IgG swoistych dla CMV u kobiety, która wcześniej była seronegatywna;

2) wykrycia IgM przeciwko CMV przy małej awidności IgG.

Podstawą diagnostyki zakażenia u ciężarnej nadal pozostają badania serologiczne próbek krwi.

Podstawę rozpoznania infekcji u płodu stanowi identyfikacja wirusa lub jego materiału genetycznego (DNA) w płynie owodniowym pobranym w amniopunkcji. Ponieważ pojawienie się wirusa w płynie owodniowym zależy od jego wydalania z moczem płodu, istotne znaczenie ma czas wykonania amniopunkcji. W związku z tym zabieg należy zaplanować po 20. tygodniu ciąży, gdy mocz u płodu jest produkowany w odpowiednich ilościach – wskazuje dr n. med. Piotr Magnowski specjalista w dziedzinie położnictwa i ginekologii, ginekologii onkologicznej oraz genetyki klinicznej.

Do gabinetów lekarskich zapraszamy w Tarnowie Podgórnym przy ul. Niklewicza 1 oraz w Luboniu przy ul. Wschodnia 26a

Informacje zawarte na blogu mają charakter informacyjny i nie stanowią porady medycznej oraz nie powinny zastępować konsultacji z lekarzem lub dietetykiem.

Źródło: Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników